Vanavond hebben we samen de tas gepakt, mijn kind en ik. Of mijn volwassen dochter en ik.... Morgen opent het academisch jaar. En zij gaat verhuizen naar een andere stad.
De laatste jaren heb ik, net zoals alle ouders geprobeerd om haar weerbaar te maken. Haar te leren om open te staan voor andere mensen, lief en behulpzaam te zijn. Te groeten met goedemorgen. Zonder naïef te zijn, geen gevaar op te zoeken en altijd op te letten. Tilburg voelde vertrouwd.
En nu draag ik haar over aan een andere stad. Beste burgervader, wilt u met uw stad, goed voor haar zorgen? Voor haar veiligheid, omdat u net zoals onze burgemeester alles in het werk stelt om uw stad zo veilig mogelijk te maken. En voor haar humeur omdat uw stad leefbaarheid net zo belangrijk vindt, als wij dat in onze stad doen. En zorgt u ervoor dat ze bij jullie een plek kan vinden waar ze zich net zo thuis zal voelen als in onze stad?
Want ik ben niet meer in de buurt. Ik weet niet meer waneer ze waar is of wat ze doet en met wie. Meer loslaten dan dat, kan niet. Ik weet dat het erbij hoort, dat het goed voor haar is, maar het raakt me in mijn hart. Het ontroert me met tranen. En daarom doe ik deze oproep aan u. Voor mijn kind en voor alle anderen. Zorg voor onze studenten. Dat gun ik ze ook in mijn eigen stad, Tilburg. Laten we goed zorgen voor al onze studenten. Het zijn kinderen van ouders, die ze met pijn in het hart loslaten, in de hoop dat wij ze gastvrij ontvangen.. Zodat ze mooie mensen worden, die voor verbinding zullen zorgen in de toekomst in welke stad dan ook.
