Deze week was een collega die ziek geweest was weer op kantoor. Toen ik haar vertelde hoe fijn ik het vond, dat ze er weer was, kwam daar achteraan dat ik eraan gedacht had haar iets te laten weten, maar het niet gedaan had. Omdat ik dacht dat ze er niet op zat te wachten, of misschien wel te ziek was, of helemaal geen behoefte had aan contact. Allemaal door mezelf bedachte redenen. Achteraf jammer! Ze zou het leuk gevonden hebben, zei ze. Ze was alleen geweest en had best wat aandacht gewild. En toevallig of niet, gebeurde er deze week ook nog iets anders. Ik was op bezoek bij iemand, waarbij aan de orde kwam dat iemand bij haar in de straat het moeilijk heeft. Ze kende haar niet, maar is zelf vol energie en wil haar eigenlijk helpen. Of misschien alleen maar vragen of ze kan helpen. Maar wie was zij en welke reden had ze om te denken dat de onbekende op haar zat te wachten. Bijzonder om zo iemand te ontmoeten. Ik sprak haar voor het eerst, maar getuige de energie die ze uitstraalde denk ik echt dat ze ervoor gaat zorgen dat haar buurtbewoonster aandacht krijgt! (en zeker als ze dit leest) Het heeft mij wat opgeleverd. Natuurlijk weten we allemaal dat je nooit genoeg aandacht kunt geven. Maar ik moet me ook durven laten leiden, door het feit dat mensen het fijn vinden om van een ander mens en ook van mij wat te horen!